باب دوم گلستان سعدی / در اخلاق درویشان (قسمت آخر)

در اخلاق درویشان – قسمت آخر

پادشاهی به چشم حقارت در طایفه درویشان نظر کرد. یکی ازان میان بفراست دریافت و گفت: ای ملک، ما در این دنیا بجیشسپاه(۱) از تو کمتریم و بعیشزندگی(۲) خوشتر و بمرگ برابر و در قیامت بهتر، ان شاالله.

اگر کشورخدای کامران است

وگر درویش حاجتمند نان است

در آن ساعت که خواهند این و آن مُرد

نخواهتد از جهان بیش از کفن بُرد

چو رخت از مملکت بربست خواهی

گدایی بهترست از پادشاهی

ظاهر حال درویشان جامه ژندهپاره(۳) است و موی ستردهتراشیده(۴) و حقیقت آن دل زنده و نفس مُرده.

نه آن که بر در دعوی نشیند از خلقی

وگر خلاف کنندش، به جنگ برخیزد

اگر ز کوزه فرو غلطد آسیاسنگی

نه عارف است که از راه سنگ برخیزد

طریق درویشان ذکرست و شکر و خدمت و طاعت و ایثار و قناعت و توحید و توکل و تسلیم و تحمل.

هرکه بدین صفتها موصوف است بحقیقت درویش است اگرچه در قباست، اما هرزه گردی بی نماز، هواپرست، هوسباز که روزها بشب آرد در بند شهوت و شبها روز کند در خواب غفلت و بخورد هرچه درمیان آید و بگوید هرچه بر زبان آید، رندست اگرچه در عباست.

ای درونت برهنه از تقوی

کز برون جامه ریا داری

پرده هفت رنگ در مگذار

تو که در خانه بوریا داری

۱- لشکر، سپاه

۲- زندگی

۳- پاره، کهنه

۴- تراشیده

مجله اینترنتی تحلیلک