اختلال افسردگی اساسی نوعی اختلال خلقی است که به دلایل مختلفی رخ می دهد. این اختلال عوارض جسمی و روحی زیادی به فرد مبتلا وارد می کند، از همین رو توجه به نشانه ها برای درمان به موقع آن اهمیت زیادی دارد. درمان های روانی اجتماعی، دارو درمانی، محرومیت از خواب، تحریک مغناطیسی ترا جمجمه ای از موثرترین و پرکاربردترین روش های درمانی این اختلال هستند.
اختلالات افسردگی اساسی نوعی از اختلال‌های خلقی است. افسردگی موجب عدم لذت فرد از زندگی شده و فرد را به سمت بدبینی، انتقاد، عدم اعتماد به نفس و کاهش احساسات و قدرت تخیل هدایت می کند.
اختلال افسردگی اساسی نوعی اختلال خُلقی و یکی از شایع ترین اختلالات روانی در تمام دنیا است. این اختلال خوش خیم نیست. سیر این اختلال عمدتا طولانی و عود کننده و مزمن است. این اختلال در کودکان، نوجوانان و سالخوردگان ممکن است علائم متفاوتی داشته باشد. بررسی علائم نقش بسیار مهمی در تشخیص نوع اختلال، درمان و تعیین پیش آگهی درمان دارد.درDSM-5ملاک های تشخیصی این اختلال مطرح شده است.
افسردگی اساسی یک نوع اختلال خلقی محسوب میشود. فرد افسرده ممکن است علائمی مثل خستگی، احساس گناه، آشفتگی، احساس غم، کاهش یا افزایش اشتها، اختلال در خواب، میل به خودکشی و… داشته باشد.
اختلال در وضعیت روانی حاکم بر فرد را اختلال خلقی می‌نامند که مشخصه آن اختلال یا آشفتگی در خلق یا حالت عاطفی فرد است. منظور از خلق حال و هوای احساسی یا هیجانی نافذ یا پایداری است که بر رفتار و درک فرد از جهان تاثیر می گذارد.
