دنیای خرگوش ها (قسمت دوم)
همه چیز درباره آناتومی خرگوش ها
بینی خرگوش ها
خرگوش‌ها حدود ۱۰۰ میلیون گیرنده برای درک بوهای مختلف دارند. لذا حس بویایی آن‌ها نسبت به انسان که فقط ۵ تا ۶ میلیون گیرنده دارد، بسیار قوی‌تر است.
خرگوش می‌تواند از طریق بو کشیدن، صاحب خود را شناسایی کند و یا وقتی حیوانی غریبه وارد قلمرویش می‌گردد، آن را تشخیص دهد.
این حیوان به منظور افزایش میزان در معرض بودن گیرنده‌های بینی خود، حدود ۲۰ تا ۱۲۰ بار در دقیقه، بینی خود را تکان می‌دهد. حفره‌ی بینی خرگوش، توسط استخوان نرمی به نای پیوند خورده است که تنها زمان بلعیدن کنار می‌رود، برای همین خرگوش‌ها همواره مجبورند از راه بینی نفس بکشند.
دندان های خرگوش
دندان های خرگوش رشد دایمی دارند.
این حیوانات دو سری دندان پیشین دارند که یکی پشت دیگری جای دارد. به کمک همین دندان‌ها می‌توان خرگوش‌ها را از دسته‌ی جوندگان که خیلی اوقات با آن‌ها اشتباه گرفته می‌شوند، جدا کرد.
دندان‌های پیشین در خرگوش‌ها در طول سال، بیش از ۱۲-۱۰ سانتی‌متر رشد می‌نمایند. بنابراین بیماری‌های دندانی مانند رشد بیش از حد دندان‌ها و یا وجود دندان‌های نابجا و بد‌شکل از موارد متداول در خرگوش‌ها است.
خرگوش احتیاج به جویدن چیزهای سخت مانند: قطعات چوب و شاخه‌های درخت سیب دارد تا بتواند از رشد بیش از حد دندان‌های خود جلوگیری کند.
زبان خرگوش
زبان این حیوان حدود ۸۰۰ جوانه چشایی دارد، بنابراین از خوردن غذاهای خوشمزه و متفاوت لذت می‌برد.
محوطه‌ی شکمی خرگوش ها
شکم در خرگوش، نسبت به بدن خیلی حجیم بوده و طول روده‌هایش ۱۰ برابر طول بدن است و بخش مهمی از آن را (از نظر گنجایش و عملکرد) روده‌ی کور (سکوم) تشکیل می‌دهد.
خرگوش‌ها دارای معده‌ای غده‌ای با ترشح اسید و آنزیم است. سکوم در خرگوش، بزرگ بوده و غده‌های لنفاوی اطراف آن برجسته و مشخص هستند.
خرگوش‌ها برای هضم غذا، نیاز به مقداری علوفه‌ی با‌کیفیت در جیره‌ی غذایی خود دارند. خرگوش‌ها شبیه نشخوار‌کننده‌ها هستند. یعنی فیبرهایی که با هضم آنزیمی در معده و روده تجزیه نمی‌شوند، توسط میکرو‌فلور سکوم (که از نظر عملکرد مشابه شکمبه در نشخوار‌کنندگان است) هضم می‌شوند.
پاهای خرگوش
در مورد قدرت پاهای خرگوش باید بدانید که نیروی حاصل از لگد زدن این حیوان، می‌تواند باعث شکستن استخوان پشت آن گردد. پاهای پشتی آن‌ها بسیار نیرومند بوده و چهار انگشت دارند.
یک خرگوش وحشی به هنگام فرار از دست شکارچی می‌تواند تا حدود ۳/۵ متر بپرد. خرگوش‌ها به منظور خسته نمودن شکارچی می‌تواند به‌صورت زیگزاگ بدوند.
مدفوع‌خواری (کوپروفاژی)
خرگوش جانوری گیاه‌خوار است که برای پیدا کردن غذا به میان چمن، علف هرز و چوب‌های برگ‌دار می‌رود.
بخش گسترده‌ای از خوراک خرگوش‌ها را سلولز که ماده‌ای با گوارش دشوار است، می‌سازد. خرگوش‌ها برای حل این مشکل دارای دو گونه‌ی متفاوت مدفوع هستند: ۱- مدفوع نرم که با موکوس پوشیده شده‌است ۲- مدفوع به‌صورت پلت‌های سفت
خرگوش‌ها به‌طور طبیعی و غریزی، رفتاری تحت عنوان مدفوع‌خواری دارند. این حیوانات، به علت خوردن مدفوع خارج شده از مقعد، اغلب یک نشخوار کننده‌ی کاذب نامیده می‌شوند. خرگوش‌ها مدفوع نرم خود را که حاوی مواد غذایی غنی شده است و معمولا در شب آن را تولید می‌کنند و مدفوع‌خواری (کوپروفاژی) را معمولا صبح زود انجام می‌دهند. این حیوان مدفوع را مستقیما از مخرج خود می‌گیرد و می‌مکد. (برخلاف گاو و بسیاری از علف‌خواران که می‌جوند و نشخوار می‌کنند) تا مواد مغذی بیشتری از آن بیرون بکشد و بیشتر آن را گوارش کند.
به این ترتیب، بخشی از نیاز بدن به پروتئین و ترکیبات ویتامینی (ویتامین ب) را تامین می‌کند. خرگوش‌ها روزی یک‌بار، مدفوع نرم خود را می‌خورند تا بیشترین انرژی را از غذایشان جذب کنند.
بیشتر بخوانید
امیدواریم از مطالعه این مقاله که به قسمت دوم دنیای خرگوش ها و همه چیز درباره آناتومی خرگوش ها مربوط بود، لذت برده باشید و با قسمت های دیگر با ما همراه باشید.
مجله اینترنتی تحلیلک
سلام
در مورد ببرها هم مقاله بدین