شنبه/ 3 آذر / 1403
Search
Close this search box.
پرسشنامه تشخیص اوتیسم

بیماری اوتیسم یا Autism Disorder چیست؟

بیماری اوتیسم یا بیماری درخودماندگی طیف وسیعی از اختلالات مغزی و روانپزشکی با منشا عصب شناختی و علائم اختلالات رفتاری بوده که مهم ترین ملاک تشخیصی آن نقص در رشد زبان و ناتوانی در برقرای ارتباط با دیگران است.

بیماری اوتیسم یا Autism Disorder چیست؟

بیماری اوتیسم یا بیماری درخودماندگی طیف وسیعی از اختلالات مغزی و روانپزشکی با منشا عصب شناختی و علائم اختلالات رفتاری بوده که مهم ترین ملاک تشخیصی آن نقص در رشد زبان و ناتوانی در برقرای ارتباط با دیگران است. به دلیل طیف وسیعی از نشانه‌ ها و ناهنجاری‌ ها در کودکان مبتلا به آن اختلال طیف اوتیسم می‌ گویند.

بیماری اوتیسم در بزرگسالی می‌ تواند مشکلات زیادی را برای فرد مبتلا ایجاد نماید، بنابراین مداخله و درمان به موقع در کودکی بسیار مهم و ضروری است.

از همین رو بسیار مهم است که والدین از علائم بیماری اوتیسم آگاه باشند تا هرچه سریع‌ تر آن را شناسایی کرده و از خدمات درمانی برای سازگاری بیشتر کودک و افزایش مهارت‌ های ارتباطی او استفاده کنند.

با ما باشید؛ بیماری اوتیسم چیست؟

بیماری اوتیسم چیست؟
بیماری اوتیسم

معنی واژه اوتیسم

واژه اوتیسم از زبان یونانی وارد زبان های مختلف شده و از دو بخش (اوتوس+ایسم) تشکیل شده‌ است.

اوتوس یعنی «خود» و ایسم یعنی «گرایش» بنابراین اوتیسم یعنی خودگرایی (درخودماندگی)  و عدم توجه به محیط اطراف.

بیماری اوتیسم چیست؟
بیماری اوتیسم

بیماری اوتیسم چیست؟

بیماری اوتیسم چیست؟
همان طور که از معنی کلمه اوتیسم مشخص است بیماری اوتیسم نوعی درخودماندگی کودک مبتلا است.

بیماری اوتیسم طیف وسیعی از اختلالات مغزی و روانپزشکی با منشا عصب شناختی و علائم اختلالات رفتاری بوده که مهم ترین ملاک تشخیصی آن ناتوانی در تعاملات اجتماعی ارتباطی و رفتاری، نقص در رشد زبان، ناتوانی در برقرای ارتباط با دیگران و انجام رفتارهای تکراری است.

بیماری اوتیسم یا درخودماندگی می ‌تواند زندگی فرد را بسته به علائم به صورت خفیف تا شدید تحت تاثیر قرار دهد. شیوع بیماری اوتیسم در پسران حدود ۵ تا ۴ برابر بیشتر از دختران است.

علائم بیماری اوتیسم در همان سه سال اول زندگی کودک قابل تشخیص است، اما با این حال در سنین ۳۶-۱۸ ماهگی بارزتر خواهد شد. زیرا همانطور که گفتیم نشانه‌ های بارز بیماری اوتیسم تاخیر یا انحراف در رشد مهارت‌ های اجتماعی، شناختی و ارتباطات کلامی و غیر کلامی کودک است و نقص در اینگونه مهارت ها در بعد از ۳ سال اول بهتر قابل شناسایی هستند.

بیشتر بخوانید: اختلال سلوک (علائم و انواع آن)

بیماری اوتیسم چیست؟ / Autism Disorder

تاریخچه بیماری اوتیسم

واژه «اوتیسم» اولین بار در سال ۱۹۱۱ میلادی توسط اویگن بلولر مطرح شد، اما او تعریف درستی از «اوتیسم» در دست نداشت و به غلط بیمارانی را که دچار اختلال روانی یا اسکیزوفرنی بودند مبتلایان به «اوتیسم» معرفی کرد.

سی سال پس از بلولر، کانر واژه «اوتیسم» را برای نوعی «اوتیسم» که به «اوتیسم این فانتیل» مشهور است به کار گرفت.

لئو کانر برای اولین بار مقاله ای در خصوص کودکان اوتیستیک در سال ۱۹۴۳ منتشر کرد.

شایان ذکر است که تا پیش از مطرح شدن اصطلاح اوتیسم توسط کانر، کودکانی با نشانگان اوتیسم در دسته کودکان آسیب دیده از لحاظ عاطفی و یا کودکان عقب مانده ذهنی قرار می گرفتند.

کانر در تحقیقاتش دریافت که کودکان مبتلا به اوتیسم غالبا توانایی های ویژه ای از خود نشان می دهند و به ندرت در یادگیری کند هستند. اما با این وجود آن ها نمی توانند خود را با الگوهای ارتباطی و عاطفی سازش دهند. از همین رو او اصطلاحی به نام اوتیسم دوران نوزادی را مطرح کرد که بعضا با نام سندرم کانر شناخته می شود.

هانس آسپرگر نیز کشفیاتی در همان زمان و به طور مستقل از کانر انجام داد با این وجود بیمارانی که او بر روی آن ها مطالعه کرده و در مقاله اش به تشریح علایمشان پرداخته بود، همگی توانایی صحبت کردن داشتند.

به همین ترتیب سندرم آسپرگر برای آن دسته از کودکان اوتیسم که توانایی صحبت کردن داشتند اطلاق شد.

پیش از آن که کانر لغت اوتیسم را به عنوان یک برچسب تشخیصی مورد استفاده قرار دهد، اصطلاح اوتیسم به معنای “آزاد از واقعیت” بود.

در حقیقت کانر نیز از اصطلاح اوتیسم که پیش از این توسط بلولر گفته شده بود استفاده کرد. چرا که بر این باور بود که این کودکان سعی از رهایی از واقعیت دارند.

در سال های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ باور عمومی این بود که علت بیماری اوتیسم وجود مادری سرد و بی عاطفه است. در آن دوره مشکلات درسی و ارتباطی کودک به شکست رابطه او با مادر ربط داده می شد. این نظریه نه توهین به مادران بلکه از پایه غلط بود.

اکنون اکثر پژوهشگران قبول دارند که کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم از یک عارضه نوروفیزیولوژیک رنج می برند، عارضه ای که باعث می شود آمیگدال (بادامه)، هیپوکامپ و مخچه مغز این کودکان با کودکان دیگر تفاوت داشته باشد.

اما سوال اساسی این است که چرا این پژوهشگران قبلا می گفتند که مادر کودک مقصر است؟

در پاسخ باید گفت احتمالا آن ها نتیجه کار را می دیدند، یعنی زمانی را که مادر از دست بی انگیزگی، گوشه گیری و عدم همکاری کودک به ستوه می آمد و در نتیجه نمی توانست از پرخاشگری، عصبانیت و خشونت با او دست بردارد.

در مطالب بعد به ادامه بحث پیرامون اوتیسم می پردازیم.

مجله اینترنتی تحلیلک

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x