اختلال اوتیسم نوعی اختلال روانشناختی است که در همان دوران کودکی و اغلب قبل از ۳ سالگی قابل تشخیص است. اما گاهی اوقات به دلیل خفیف بودن علائم یا داشتن عملکرد بالا، اوتیسم تا سن نوجوانی تشخیص داده نمی شود. از لحاظ نوع علائم اوتیسم نوجوانی با کودکی یا بزرگسالی فرقی نمی کند تنها ممکن است شدت برخی علائم در آن ها کمتر باشد. پس از تشخیص اوتیسم در سن نوجوانی می توان با استفاده از فعالیت های مفید و کار آمد سطح عملکرد آن ها را افزایش داد.

اختلال طیف اوتیسم دارای علائم ناتوان کننده است که می تواند تمام عملکردهای زندگی فرد مبتلا را تحت تاثیر قرار دهد. با این حال طول عمر کودکان اوتیسم کمتر یا بیشتر از دیگران نیست و عوامل متعددی مثل آموزش درست، برخورد اطرافیان و حتی زمان تشخیص و شروع درمان به میزان عمر مفید آن ها بستگی دارد.

کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم نیازمند اموزش های ویژه، گفتار درمانی، کار درمانی و آموزش انفرادی اند. تمامی پژوهش ها نشان داده است که این روش ها می توانند در بهبود علائم اختلال طیف اوتیسم موثر باشند.

اختلال طیف اوتیسم اختلال بسیار پیچیده ای در حوزه روانشناسی است و تا کنون با تمام روش های شناسایی شده برای کاهش علائم آن هنوز هیچ روش قطعی و مشخص برای درمان آن کشف نشده است. با این حال درمانگران اوتیسم برای کاهش علائم و حتی درمان در اوتیسم خفیف از روش هایی بهره گرفته اند که اغلب به تنهایی یا در تعامل باهم می توانند از شدت علائم آن در فرد مبتلا بکاهند.

اوتیسم یا در خودماندگی، نوعی  بیماری عصب شناختی و رشدی است که با نشانه‌ های نقص در ارتباط و گفتار تشخیص داده می‌شود. و علائم آن معمولا تا دو سالگی مشخص می شود. در گذشته اختلال اوتیسم، اختلال فراگیر رشد طبقه‌ بندی نشده، اختلال از هم گسیختگی کودکی و سندرم آسپرگر در طیف اختلال اوتیسم جای داشتند.

بیماری اوتیسم یا بیماری درخودماندگی طیف وسیعی از اختلالات مغزی و روانپزشکی با منشا عصب شناختی و علائم اختلالات رفتاری بوده که مهم ترین ملاک تشخیصی آن نقص در رشد زبان و ناتوانی در برقرای ارتباط با دیگران است.

اختلال سلوک وجود یک الگوی تکراری و مداوم از رفتاری است که در آن حقوق اساسی دیگران یا مقررات زیر پا گذاشته می شود. مشکلات اختلال سلوک به وسیله رفتارهای ضداجتماعی مانند دزدی، دروغ گویی، جنگیدن و انفجارهای خشم توصیف می شوند.  این رفتارها می توانند مشکلات قابل توجهی برای کودکان و خانواده های آنان ایجاد کند. ژنتیک، مشکلات مادر در دوران بارداری، محیط خانواده  ناناسب، فقر و… از جمله عواملی هستند که در بروز اختلال سلوک نقش دارند. درمان اختلال سلوک در سنین پایین تر از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است چرا که ممکن است در صورت درمان نشدن یا شروع دیرتر درمان در سنین بالاتر فرد دارای مشکلات بیشتری شود. برای درمان این اختلال روش های درمانی متعددی وجود دارند و هرجه شدت اختلال بیشتر باشد از درمان های ترکیبی بیشتری استفاده می شود. رفتار درمانی، شناخت درمانی، دارو درمانی، خانواده درمانی و آموزش کودک و والدین از مهمترین روش های درمانی اختلال سلوک هستند.