به سالروز بزرگداشت شاعر دُردانه تاریخ ملت ایران و بزرگ مردی به عظمت زبان پارسی، حکیم ابوالقاسم فردوسی، نزدیک می شویم. با کلامی مختصر در وصف فردوسی بزرگ، یاد این شاعر را گرامی می داریم.
فردوسی یکی از مفاخر نام آور ملت ایران و مردی وطن پرست است که عشق به ایران و ایرانی به گونه ای در وجودش جاری بوده که بر آن شده تاریخ میهن خود و افتخارات گذشته آن را که در معرض خطر نیستی و فراموشی بوده احیا کند.
“شاهنامه فردوسی” شاهکار این شاعر بلند آوازه است که تاریخ ملت ایران را با هنرمندی به تصویر می کشد و شور عشق و میهن پرستی در سطر سطرِ این اثر گرانبها موج می زند.
سخن از حکیمی همچون فردوسی نه آسان است و نه در کلامی محدود می گنجد، پس با هم جرعه ای از این شراب ناب می نوشیم تا مست کلام شیرین او شویم.
ندانی که ایران نشست منست
جهان سر به سر زیر دست منست
هنر نزد ایرانیان است و بــس
ندادند شـیر ژیان را بکس
همه یکدلانند یـزدان شناس
بـه نیکـی ندارنـد از بـد هـراس
دریغ است ایـران که ویـران شود
کنام پلنگان و شیران شـود
چـو ایـران نباشد تن من مـباد
در این بوم و بر زنده یک تن مباد
همـه روی یکسر بجـنگ آوریـم
جــهان بر بـد اندیـش تنـگ آوریم
همه سربسر تن به کشتن دهیم
بـه از آنکه کشـور به دشمن دهیم
چنین گفت موبد که مرد بنام
بـه از زنـده دشمـن بر او شاد کام
اگر کُشــت خواهــد تو را روزگــار
چــه نیکــو تر از مـرگ در کـــار زار
از کتاب شاهنامه فردوسی
مجله اینترنتی تحلیلک
