میگرن شکمی در کودکان و تشخیص و درمان آن
میگرن شکمی در کودکان یک نوع نادری از بیماری میگرن است که در ۱ تا ۴ درصد کودکان دیده می شود و در بالغین بسیار کمتر بروز می کند. شایع ترین سن بروز میگرن شکمی در کودکان ۷ تا ۱۰ سال است. بروز این بیماری در دختران بیشتر از پسران گزارش شده است. با ما همراه باشید تا با تشخیص و درمان میگرن شکمی در کودکان آشنا شوید.
علایم و حمله میگرن شکمی در کودکان
میگرن شکمی در کودکان بر خلاف سردردهای میگرنی، درد آن در ناحیه شکم خواهد بود. شدت درد شکم از خفیف تا شدید متفاوت خواهد بود. علایم همراه درد شکم شامل تهوع، استفراغ، رنگ پریدگی و بی اشتهایی است. هر حمله این نوع میگرن از ١ ساعت تا ٣ روز به طول می انجامد و در بین حملات کودک کاملاً خوشحال و سالم به نظر می رسد.
با توجه به نوع علایم این نوع میگرن و مراجعه اولیه این بیماران اغلب این بیماری با بیماری های شایع تر گوارشی مانند سندرم روده تحریک پذیر اشتباه می شود.
تشخیص میگرن شکمی در کودکان
آنچه موجب تشخیص میگرن شکمی در کودکان می شود این است که کودکان مبتلا در فواصل حملات کاملاً سالم هستند. مسأله مهم تشخیصی دیگر در این بیماران این است که بیش از ۹۰ درصد کودکان مبتلا به این بیماری، سابقه خانوادگی مثبتی از سردرد مداوم و یا میگرن دارند.
عوامل تحریک کننده شروع میگرن
بسیاری از عواملی که موجب تحریک سردرد میگرنی می شوند، همچنین می توانند این میگرن را تحریک کنند.
افزودنی های نیترات در فست فودها، کاکائو، شکلات، استرس و اضطراب و هیجان های ناگهانی جزو محرک های این نوع میگرن هستند.
وقتی کودک مبتلا به این بیماری به پزشک مراجعه می کند، شرح بیماری کودک نقش اصلی را در تشخیص این بیماری دارد زیرا روش تشخیصی ویژه ای برای تشخیص این بیماری وجود ندارد. آنچه در تشخیص این بیماری بسیار مهم است اینکه کودک قبلا از نظر گوارشی بررسی شده باشد و بیماری گوارشی نداشته باشد و حداقل ۵ حمله با مدت زمان یک تا ۷۲ ساعت داشته باشد.
درمان میگرن شکمی در کودکان
درمان میگرن شکمی در کودکان کاملاً مشابه سردرد مداوم یا میگرن بوده و داروهایی برای فاز حاد حمله و نیز داروهایی برای پیشگیری از دردهای شکمی تجویز می شود.
البته بهترین روش پیشگیری از بروز این بیماری جلوگیری و کنترل عوامل محرک هستند. شرایط تنش زا را نیز می توان تا حدی کنترل کرد. اجتناب از خوردن غذاهایی که ممکن است سبب تشدید حملات میگرنی شود نیز یکی دیگر از راه های پیشگیری است.
البته گاه پزشک با صلاح دید خود از داروهای پیشگیری کننده مانند پروپرانولول، توپیرامات یا سدیم والپروآت بمدت محدود ٣ تا ۶ ماهه استفاده می نماید.
با تشکر از دکتر شادی مدرس
مجله اینترنتی تحلیلک
