شرکت هواپیماسازی ایرباس برای اولین بار سه کانسپت با انتشار گاز دی‌اکسید کربن صفر را معرفی نموده است. این اولین بار در صنعت هوانوردی جهان است که تلاشی در جهت به صفر رساندن گازهای گلخانه شده است. شرکت هواپیماسازی ایرباس تاریخ وارد شدن این هواپیماهای تجاری به بازار را سال ۲۰۳۵ اعلام کرده است. همچنین ایرباس بیان نموده برای نیل به این هدف تغییرات ایرودینامیکی و موتوری فراوانی را بر سه محصول انجام داده است.
در ادامه به معرفی سه مدل پرداخته خواهد شد و تغییرات عمده شرکت هواپیماسازی ایرباس در بخش موتور و ایرودنامیک بررسی خواهد شد.
سه مدل zero-emission ایرباس
شرکت هواپیماسازی ایرباس سه مدل را برای کارکرد با شرایط انتشار صفر گازهای گلخانه‌ای معرفی نموده است. اولین مدل، توربو پراپ بوده که شباهت بسیاری به مدل‌های شرکت ایتالیایی ATR که از زیرمجموعه‌های ایرباس هست، دارد. ازجمله تغییرات اساسی ایرودینامیک می‌توان به بال های آن و شکل خاص آن‌ها اشاره کرد. همچنین بالک سکان عمودی نیز نسبت به نمونه اصلی تغییراتی نموده است تا نیروی پسای کمتری به بدنه اعمال نماید.
این مدل حداکثر دارای ۱۰۰ مسافر خواهد بود و برای مسافت‌های کوتاه در حدود ۱۰۰۰ مایل دریایی معادل ۱۸۵۲ کیلومتر طراحی شده است. موتور این هواپیما از نوع توربو پراپ خواهد بود که با احتراق هیدروژن کار می‌کند و خروجی اگزوز چیزی جز بخار آب نخواهد بود.
مدل دوم، دو موتور توربوفن دار است. این مدل نیز مدل توسعه یافته‌ای از مدل ایرباس ۲۲۰ است. این مدل در اصل از بدنه کانادایی ایرباس یعنی شرکت بمباردیه خواهد بود. از عمده تغییرات ایرو دینامیکی این مدل نسبت به مدل پایه تغییر طول و انحنای خاص بال ها است. با این چهره بیشتر مانند پرندگان ظریف و با بال های کشیده و بلند پرواز خواهد بود.
موتور این هواپیما نمونه توربوفن با احتراق هیدروژن خواهد بود. هیدروژن در مخازنی خاص به صورت مایع نگهداری می‌شوند. این هواپیما دارای برد ۲۰۰۰ مایل دریایی یا معادل ۳۷۰۴ کیلومتر خواهد بود. این مدل قادر خواهد بود ۱۲۰ الی ۲۰۰ مسافر را حمل نماید.
مدل سوم انقلابی در این صنعت خواهد بود. شکل کلی این هواپیما از دیگر انواع مرسوم متفاوت است. در اصطلاح بال پرنده نامیده می‌شود و بدون هیچ سکان عمودی شکل گرفته است. موتورها روی بدنه و در انتها واقع شده‌اند. شاید این طراحی را پیش‌تر در نمونه‌های بمب‌افکن‌های B2 شرکت بوئینگ دیده بودید. این هواپیما نیز مانند مدل قبلی می‌تواند حداکثر ۲۰۰ نفر را جا به جا نماید.
در مورد برد عملیاتی آن به روشنی عددی ذکر نشده است. این هواپیما نیز مانند مدل قبلی از موتورهای توربوفن ولی به تعداد ۸ عدد بهره خواهد برد. شکل خاص بال ها به‌گونه‌ای است که فضای بیشتری برای ذخیره هیدروژن خواهد داشت.
حمایت‌ها و زیرساخت‌ها
شرکت هواپیماسازی ایرباس امیدوار است تا در سال ۲۰۳۵ به تولید این نوع هواپیماهای تجاری برسد، ولی این تنها زمانی ثمربخش خواهد بود که زیرساخت‌های تولید و نگهداری هیدروژن در فرودگاه‌ها فراهم شود. همچنین دیگر شرکت‌های هواپیمایی نیز به استفاده از این گونه هواپیماها ترغیب شوند. از طرفی مدت هاست اتحادیه اروپایی به تولید و ذخیره هیدروژن به عنوان منبع قابل ذخیره در زمان کم باری می‌اندیشد.
مجله اینترنتتی تحلیلک
