کامی پیسارو (Camille Pissarro) بنیان‌گذار جنبش امپرسیونیسم و پست‌امپرسیونیسم

کامی پیسارو (Camille Pissarro)

یاکوب آبراهام کامی پیسارو ( Jacob Abraham Camille Pissarro ‌) (زاده ۱۰ ژوئیه ۱۸۳۰ – درگذشته ۱۳ نوامبر ۱۹۰۳) نقاش دریافتگر (امپرسیونیسم) دانمارکی-فرانسوی بود.

کامی پیسارو در جوانی تجربه هنر را آغاز کرد و در نهایت به شکل گیری جنبش امپرسیونیسم با دوستان خود از جمله کلود مونه و ادگار دگا کمک کرد. پیسارو در محافل پست امپرسیونیسم نیز فعال بود و تا زمان مرگ در پاریس در ۱۳ نوامبر ۱۹۰۳ به نقاشی ادامه داد.

کامی پیسارو که بود؟

کامی پیسارو نقاشی است که نه تنها او را بنیان‌گذار دریافتگری می‌دانند، بلکه وی را استاد چهار نقاش بزرگ پسادریافتگر، از جمله سزان، گوگن و ون‌گوک می‌خوانند. او از استادان پل گوگن بود. رنوآر چهره‌نگاره‌های پیسارو از مردم عادی را انقلابی می‌خواند. وی تنها هنرمندی بود که آثارش بین سال‌های ۱۸۷۴ و ۱۸۸۶ در هر هشت نمایشگاه آثار دریافتگرانه پاریس به معرض نمایش درآمدند.

اوایل زندگی

یاکوب-آبراهام-کامی پیسارو در ۱۰ ژوئیه ۱۸۳۰ در سنت توماس، در جنوب غربی دانمارک به دنیا آمد. پدر پیسارو یک شهروند فرانسوی از نژاد یهودی-پرتغالی بود که برای کمک به حل و فصل املاک عموی فقید خود و ازدواج با بیوه دایی خود، راشل پومیه پتی به سنت توماس سفر کرد. این ازدواج جنجالی بود و بلافاصله توسط جامعه کوچک یهودی که در آن زندگی می کردند، به رسمیت شناخته شد. در نتیجه کودکان پیسارو در خارج از کشور بزرگ شدند.

پیسارو در سن ۱۲ سالگی توسط والدینش به یک مدرسه شبانه روزی در فرانسه اعزام شد. در آنجا او قدردانی اولیه را از استادان هنر فرانسه انجام داد. پس از پایان تحصیلات پیسارو به سنت توماس بازگشت و اگر چه در ابتدا درگیر تجارت بازرگانی خانواده اش بود، اما در اوقات فراغت هرگز دست از طراحی و نقاشی برد.

حرفه

در سال ۱۸۴۹ پیسارو با هنرمند دانمارکی Fritz Melbye آشنا شد و وی را در فعالیت های هنری تشویق کرد. در سال ۱۸۵۲ پیسارو و ملبی سنت توماس را به مقصد ونزوئلا ترک کردند و در آنجا برای چند سال آینده زندگی و کار کردند.

در سال ۱۸۵۵ پیسارو به پاریس بازگشت و در آنجا در École des Beaux-Arts و Académie Suisse تحصیل کرد و از نزدیک با نقاشان Camille Corot و Gustave Courbet همکاری کرد و مهارت های خود را بهبود بخشید و رویکردهای جدید هنر را تجربه کرد. پیسارو سرانجام با گروهی از هنرمندان جوان از جمله مونه و پل سزان که علایق و سوالات او را در میان گذاشتند، درگیر شد. کار این هنرمندان مورد استقبال نهادهای هنری فرانسه قرار نگرفت که نقاشی غیر سنتی را از نمایشگاه های رسمی سالن حذف کرد.

گرچه پیسارو استودیویی را در پاریس نگهداری می کرد اما او بیشتر وقت خود را در حومه آن می گذراند. او مانند بسیاری از هم دوره ای هایش ترجیح داد به جای استودیو در فضای باز کار کند و صحنه هایی از زندگی روستاها و دنیای طبیعی را نقاشی کند.

در این دوره او همچنین با خدمتکار مادرش، جولی ولای، رابطه داشت که آنها دارای هشت فرزند شدند و سرانجام در سال ۱۸۷۱ ازدواج کردند. با این حال، زندگی خانوادگی جوانه زده آنها با جنگ فرانسه و پروس از ۱۸۷۰ تا ۷۱ قطع شد، که مجبور شد آنها را برای فرار به لندن ببرد. در پایان درگیری ها به خانه خود در فرانسه بازگشتند، پیسارو متوجه شد که بیشتر آثار موجود او از بین رفته است.

اما پیسارو به سرعت برگشت و عقب افتادگی های خود را جبران کرد. او به زودی با دوستان هنرمند خود از جمله سزان، کلود مونه، ادوارد مانه، پیر آگوست رنوار و دگا ارتباط برقرار کرد. در سال ۱۸۷۳، پیسارو مجموعه ای متشکل از ۱۵ هنرمند را با هدف ارایه گزینه ای جایگزین سالن تأسیس کرد.

سال بعد، این گروه اولین نمایشگاه خود را برگزار کرد. محتوای نامتعارف و سبک ارایه شده در نمایش، منتقدان را شوکه کرد و به تعریف امپرسیونیسم به عنوان یک جنبش هنری کمک کرد. به نوبه خود، پیسارو پنج نقاشی از جمله Hoar Frost و The Old Road to Ennery را در این نمایشگاه به نمایش گذاشت. این گروه طی سالهای آینده چندین نمایشگاه دیگر برگزار می کند، هرچند که به آرامی شروع به جدا شدن می کنند.

سال های بعد و مرگ

در دهه ۱۸۸۰، پیسارو به دوره پساامپرسیونیسم وارد شد و به برخی از مضامین قبلی خود بازگشت و تکنیک های جدیدی مانند پوینتیلیسم را کاوش کرد. او همچنین با هنرمندانی از جمله ژرژ سئورات و پل سیگنیک دوستی جدید برقرار کرد و از تحسین کنندگان وینسنت ون گوگ بود. رویگردانی پیسارو در حالی که با علاقه مادام العمر خود به نوآوری همراه بود، به انحطاط عمومی جنبش کمک کرد که بسیار تحت تأثیر قرار گرفت.

در سال های آخر زندگی، پیسارو از عفونت مکرر چشمی رنج می برد که باعث می شد در بیشتر سال نتواند در فضای باز کار کند. در نتیجه این ناتوانی، باعث شد او اغلب هنگام تماشای پنجره اتاق هتل نقاشی کند. پیسارو در ۱۳ نوامبر ۱۹۰۳ در پاریس درگذشت و در قبرستان Père Lachaise به خاک سپرده شد.

اخبار اخیر

بیش از یک قرن پس از مرگش، پیسارو بار دیگر در اخبار حوادث مربوط به کار خود در سال ۱۸۸۷ “نخود برداری” بود. در سال ۱۹۴۳، در زمان اشغال فرانسه توسط آلمان، دولت فرانسه این نقاشی را از مالک یهودی خود، سیمون بائر مصادره کرد. بعداً در سال ۱۹۹۴ توسط بروس و رابی تول، یک زوج آمریکایی که به دخالت در دنیای هنر شهرت داشتند، خریداری شد.

پس از آنکه عوارضی Pea picking را به موزه مارموتان در پاریس وام داد، فرزندان بائر برای بازپس گیری آن پیشنهاد قانونی کردند. در نوامبر ۲۰۱۷ ، دادگاه فرانسه حکم داد که این نقاشی متعلق به خانواده بازمانده بائر است.