روز جهانی (بین المللی) کار و کارگر International Workers’ Day یک یادبود و مراسم از سوی طبقات کارگر است که هر ساله در روز یکم ماه مه برگزار می‌شود.
روز جهانی کار و کارگر
حزب‌های کمونیست، سوسیالیست و آنارشیست و اتحادیه‌های کارگری در بسیاری از کشورهای جهان این روز را با برگزاری تظاهرات خیابانی برگزار می‌کنند. این روز، یادمان اعتراضات منسجم کارگران آمریکایی است که برای نخستین بار در روز ۱ مه ۱۸۸۶ فراخوان اعتصاب سراسری دادند. خواست آنها روزی ۸ ساعت کار به جای ۱۴ ساعت بود.
ده‌ها سال است که به این مناسبت در این روز، در کشورهای گوناگون (به استثنای ایالات متحده آمریکا، کانادا و چند کشور کوچک) مراسم ویژه برگزار می‌شود. ایالات متحده و کانادا نخستین دوشنبه هر سپتامبر (شهریور) را به عنوان روز کارگر برگزار می‌کنند.
بیشتر بخوانید: ۱۰ اردیبهشت ماه روز ملی خلیج فارس
تاریخچه روز جهانی کار و کارگر در خارج از ایران
تا پیش از انقلاب صنعتی، بیشتر نیروی کار کشاورزی و دهقانانی بودند که به صورت رعیت یا مستاجر زمین داران بزرگ کار می‌کردند. یعنی در ازای اجازه استفاده از زمین، بخشی از محصول خود را به شکل اجاره یا بهره به زمین دار می‌پرداختند. اما انقلاب صنعتی در اروپا در اواخر سده ۱۸ (میلادی) نظام تولید را از شکل سنتی آن خارج کرد و به نظام سرمایه‌داری شکلی تازه، به ویژه، شکل تولید کارخانه‌ای داد. پس از چند دهه، انقلاب صنعتی به دیگر بخش‌های جهان از جمله آمریکا گسترش یافت.
رشد اقتصادی سریع کشورهای سرمایه‌داری در میانه سده ۱۹ (میلادی) به رشد تولید و افزایش نیاز سرمایه‌داران به نیروی کار بیشتر و در نتیجه کمبود نسبی عرضه نیروی کار به ویژه در دوره‌های رونق اقتصادی انجامید. با اینکه در آن هنگام شرایط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی کشورهای غربی به گونه‌ای تغییر یافته بود که بسیاری از این کشورها قوانینی را برای به رسمیت شناختن موجودیت و فعالیت آنها برای مذاکره و چانه زنی با کارفرمایان تصویب کرده بودند اما قدرت مالی و نفوذ سیاسی سرمایه‌داران در این کشورها به اندازه‌ای بود که در بسیاری موارد، کارفرمایان به سادگی در برابر خواست کارگران مقاومت می‌کردند و دولت‌ها نیز از آنان پشتیبانی می‌کردند.
در اوایل دهه ۱۸۸۰ (میلادی) اتحادیه‌های کارگری آمریکا برای تصویب قوانینی به منظور کاهش ساعات از ۱۰ ساعت به ۸ ساعت بدون کاهش دستمزد تلاش کرد اما با مخالفت کارفرمایان و دولت مواجه شد و به نتیجه نرسید. در واکنش به تعلل قانون گذاران در تصویب قانون، فدراسیون اتحادیه‌های صنفی و کارگری آمریکا در نشستی در سال ۱۸۸۴ دو سال به دولت و کارفرمایان مهلت داد تا قانون هشت ساعت کار را به تصویب برسانند و به اجرا بگذارند.
بیشتر بخوانید: ۹ اردیبهشت (۲۹ آوریل) روز جهانی رقص
تاریخچه روز جهانی کار و گارگر در ایران
نفوذ افکار غربی در ایران از هنگام انقلاب مشروطه که به ویژه تحت تاثیر بازگشت کارگران مهاجر ایرانی از شهرهای روسیه، به خصوص باکو و عشق آباد بود باعث آغاز نهضت سندیکایی پس از پیروزی انقلاب مشروطه شده بود که در سال‌های بعد نیز ادامه یافت.
در ایران، نخستین مراسم روز جهانی کارگر در سال ۱۹۲۱ (۱۳۰۰ خورشیدی) و به ابتکار یک تشکل چپ گرا به نام “شورای مرکزی فدراسیون سندیکای کارگری” و در حالی برگزار شد که شمار کارگران شاغل در واحدهای نوین تولیدی، به استثنای صنعت نفت ایران، بسیار کم بود و عمدتاً به کارگران واحدهای کوچکی مانند چاپخانه‌ها، کارگاه‌های تولیدی و کارکنان بخش دولتی محدود می‌شد.
پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران در سال ۱۳۵۸ و با توجه به نقش اعتصاب‌های کارگری در جریان انقلاب، تلاش‌هایی برای احیای جنبش‌های کارگری و تشکیل اتحادیه‌های مستقل آغاز شد اما این تلاش‌ها بدون پشتیبانی دولت به نتیجه چندانی نرسیدند. حتی قانون کاری که مجمع تشخیص مصلحت نظام در سال ۱۳۶۹ تصویب کرد نیز هیچ چارچوب قانونی برای تشکیل اتحادیه‌های کارگری نداشت.
بر خلاف اتحادیه‌های مستقل کارگری، اعضای شورای اسلامی کار که می تواند در کارگاه‌هایی با بیش از سی و شش کارگر تشکیل شود، منحصر به نمایندگان منتخب کارگران نیست بلکه علاوه بر آنان، نمایندگان مدیریت نیز در آن عضویت دارند و براساس قانون، نقش مشورتی برای مدیریت را ایفا می کند.
تاریخچه اتفاقات در روز جهانی کار و کارگر
در روز ۱۱ اردیبهشت ۱۳۲۵ (۱ مه ۱۹۴۶ میلادی) تظاهرات کارگران در کرمانشاه مورد حملهٔ پلیس قرار گرفت. در این تظاهرات ۱۴ کارگر کشته و ۱۲۰ کارگر زخمی شدند. این کارگران نخستین جانباختگان ۱ مه در ایران هستند. در حمله پلیس ترکیه به تظاهرات کنندگان در شهر استانبول در ۱ مه سال ۱۹۷۷ نیز ۳۴ کارگر کشته شدند.
مجله اینترنتی تحلیلک
