مولوی در دفتر اول مثنوی معنوی روایت می کند که؛ به شخصی ناشنوا خبر دادند که همسایه ات بیمار شده است. او خواست که حق همسایگی را ادا کند و به عیادت بیمار برود ولی پیش خود گفت: من با این گوش کر از سخن بیمار چیزی نمی فهمم! ولی چاره ای نیست، باید مراتب ادب را پاس بدارم و به عیادت همسایه رفت.