نقل شده که در هنگام تشییع جنازه خواجه حافظ شیرازی، گروهی از متعصبان که اشعار شاعر و اشارات او به می و مطرب و ساقی را گواهی بر شرک و کفر ورزی می دانستند، مانع دفن خواجه به آیین و رسم مسلمانان شدند.

در مشاجره ای که بین دوست داران خواجه و مخالفانش در گرفت، سرانجام قرار بر آن شد تا تفألی به دیوان خواجه حافظ شیرازی زده و داوری را به اشعار خودش واگذارند. پس از باز کردن دیوان خواجه حافظ شیرازی این بیت شاهد آمد:

قدم دریغ مدار از جنازه حافظ
که گرچه غرق گناه است می رود به بهشت