عارفانه

نظام عالم نیز اولین و آخرین حرفش با ما این است که خود را دریابیم و ببینیم چه کاره ایم و باید به کجا برویم؟ تمام مقصود آفرینش انسان است تا بیابد و خود را بشناسد.

سفر معنوی / علامه حسن زاده آملی: سفرى که موجب ترفیع مقام انسان است سفر معنوى اوست، چه کمالات آن سویى انسان سازند؛ ولى دردا که سفرها از مطبخ به مبرز و از مبرز به مطبخ است. غرض این است که اگر هر ناقصى از نقص نمیرد، به حیات کامل…

توصیه های عرفانی علامه حسن زاده آملی در نامه ها برنامه ها: آه آه اگر وقتی بیدار شویم که کاروان رفتند و خبردار شویم که این نبود که ما می پنداشتیم و بدان دلخوش بودیم! همه می روند و نمی دانند که با خود چه می برند. خنک آنکه دفتر هستی اش را بگشود و از روزنامه ی کارهایش آگاه شد…

از صمیم قلب بگو آمدم / علامه حسن زاده آملی: آقای من! پیشانی صدق و اخلاص در درگاه دوست نه و از صمیم قلب بگو آمدم. اگر گفتند: «این‌جا چرا آمدی؟» بگو: «به کجا روم و به کدام در رو کنم؟»

ﺍﺑﻮﺳﻌﯿﺪ ﻓﻀﻞﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺍﺑﻮﺍﻟﺨﯿﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻢ ‏( ۳۵۷- ۴۴۰ﻕ ‏) ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺷﯿﺦ ﺍﺑﻮﺳﻌﯿﺪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺨﯿﺮ ﻋﺎﺭﻑ ﻭ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻗﺮﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻭ ﭘﻨﺠﻢ ﺍﺳﺖ. ﺍﺑﻮﺳﻌﯿﺪ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻣﺤﺮﻡ ۳۵۷ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻣﯿﻬﻨﻪ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﺑﻊ ﺍﺑﯿﻮﺭﺩ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺷﻌﺒﺎﻥ ۴۴۰ ﺩﺭ ﺯﺍﺩﮔﺎﻫﺶ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺖ.