اصطلاحات فنی در عکاسی (قسمت سوم)

در دو مطلب گذشته چند اصطلاح از اصطلاحات فنی در عکاسی را توضیح داده ایم، در این مقاله نیز با قسمت آخر اصطلاحات فنی در عکاسی در خدمت شما هستیم.

اصطلاحات فنی عکاسی

عمق میدان

درک این که چگونه دیافراگم، فاصله کانونی و فوکوس عکس را کنترل می کند، یکی از اولین موانع بزرگ در عکاسی است. اما این سوال پیش می آید که عمق میدان چیست؟

یک دوربین تنها می تواند لنز خود را بر روی یک نقطه تک فوکوس کند، اما ناحیه ای وجود خواهد داشت که در جلو و پشت این نقطه فوکوس امتداد می یابد که هنوز هم واضح و شارپ به نظر می رسد. این منطقه تحت عنوان عمق میدان (depth of field یا DoF) شناخته شده است. این فاصله ثابت نیست، اندازه آن تغییر می کند و می تواند به عنوان «کم عمق» (که در آن تنها یک منطقه باریک شارپ به نظر می رسد) یا «عمیق» (که در آن مقدار بیشتری از تصویر شارپ به نظر می رسد) توصیف شود.

از آنجا که عمق میدان بر هر دو کیفیت زیبایی شناسانه و تکنیکی عکس تاثیر می گذارد، گاهی اوقات شما می خواهید از یک عمق میدان گسترده به منظور شارپ نگه داشتن همه چیز در تصویر استفاده کنید. یک نمونه کلاسیک زمانی است که شما در حال عکاسی منظره هستید، که در آن به طور کلی مطلوب ترین نتیجه، ثبت واضح جزئیات از پیش زمینه تا افق است. اما در مواردی هم، یک عمق میدان کم ارجح خواهد بود که شما را قادر می سازد تا جزئیات پس زمینه و پیش زمینه را تار یا مات کنید، که این امر باعث می شود تا حواس پرت کن ها در عکس محو شوند و به شما اجازه می دهد تا چشم بیننده را به سمت نقطه کانونی (سوژه اصلی) در تصویر هدایت کنید.

فاصله ابر کانونی

فاصله (Hyperfocal) به فاصله ای گفته می شود که با فوکوس در آن فاصله با مقدار معینی از دیافراگم می توانید بزرگترین عمق میدان را تا بی نهایت داشته باشید، به عبارت دیگر با فوکوس کردن در فاصله Hyperfocal عمق میدان شما مقداری خواهد بود از بی نهایت تا نزدیک ترین فاصله ممکن تا دوربین.

عمق میدان زمانی که از ترکیب دیافراگم بسته با لنز واید استفاده شود به شدت افزایش خواهد یافت، استفاده از فاصله Hyperfocal صرفاً برای عکاسی از منظره مناسب است، مخصوصاً زمانی که از لنز پرایم _ Prime (استاندارد یا Fix) استفاده می کنید.

خطای پرسپکتیو

خطای پرسپکتیو در عکاسی و فیلمبرداری، به تغییر نسبت‌های سوژه که در اثر زاویه لنز نسبت آن بروز می‌کند، گفته می‌شود. در صورتی که محل استقرار دوربین را نسبت به سوژه ثابت نگه داشته و زاویه دیدمان را با تغییر فاصله کانونی لنز بسته‌تر یا بازتر نماییم، پرسپکتیو تغییر نخواهد کرد. در متون نسبتاً قدیمی این بحث‌ها را تحت نام علم مناظر مرایا انجام می‌دادند.

قرمزی چشم

به طور عمده، قرمزی چشم ها در تصاویری که در شب یا محیط تاریک، توسط فلاش دوربین گرفته می‌شود، اتفاق می‌افتد. در نور بسیار کم، مردمک چشم به صورت غیر ارادی بزرگ می‌شود و به همین دلیل نور فلاش دوربین به صورت مستقیم به مردمک چشم‌ها برخورد می‌کند و همین برخورد بازتابی مستقیم از جانب چشم به سمت لنز دوربین می‌شود که باعث پدید آمدن قرمزی چشم در تصاویر گرفته شده در شب می‌شود.

قرار گرفتن فلاش دوربین در مجاورت لنز دوربین، دلیل به وجود آمدن چشمان قرمز است. برای رفع این مشکل از پیش فلاش استفاده می‌شود، به این ترتیب که قبل از عکسبرداری و فلاش زدن، چند پیش فلاش با شدت کم زده می‌شود تا مردمک چشم‌ها تنگ‌ شود، پس از آن فلاش اصلی می‌تابد و عکس ثبت می‌شود.

قانون شایم فلوگ

قانون شایم فلوگ می‌گوید: هرگاه در عکسبرداری، صفحه فرضی سوژه، با صفحات لنز و سطح حساس عکاسی در یک نقطه مشترک همدیگر را قطع کنند، بیشترین عمق میدان وضوح به دست خواهد آمد. یعنی از چند سانتیمتری لنز تا بی‌نهایت در میدان وضوح لنز قرار خواهند گرفت. این اصل در سال ۱۸۹۴ میلادی توسط تئودور شایم فلوگ اتریشی کشف شد و از آن زمان به نام وی ثبت شد.

اصل شایم فلوگ به‌ طور کلی برای عکاسی حرفه‌ای از اجسام یا جاهایی که از یک خط عرضی (بلند یا کوتاه) برخوردارند، یا جاهایی که صحنه‌ آرایی آن‌ها در کنترل کامل عکاس است، نتایج درخشانی به دست می‌دهد.

ضریب شوارتزشیلد

طبق این قانون تناسب نوردهی به امولسیون (نوعی کلوئید مایع در مایع است که در آن قطره‌های ریز یک مایع مانند روغن در مایعی دیگر مانند آب بی‌آنکه با یکدیگر درآمیزند، پراکنده‌ است) بدین قرار است: E = I . t ^pدر این فرمول I شدت نور، t زمان نوردهی و p مقدار ثابت است.

در عکاسی شب و عکاسی نجومی نورسنجی‌های عادی منجر به عدم کفایت نور ورودی برای دستیابی به نوردهی نرمال می‌شود. کارل شوارتزشیلد با تحقیق در این خصوص، این فرمول را برای دستیابی به نوردهی نرمال در سال ۱۸۹۷ ارایه نمود.