زندگینامه ملک الشعرای بهار
کسی که افسر همت نهاد بر سر خویش
به دست کس ندهد اختیار کشور خویش
بگو به سفله که در دست اجنبی ندهد
کسی که نان پدر خورده، دست مادر خویش
زندگینامه ملک الشعرای بهار
محمدتقی بهار ۱۸ آذر ۱۲۶۵ هجری شمسی در مشهد زاده شد. پدرش میرزا محمدکاظم صبوری، ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی در زمان ناصرالدین شاه بود. مقامی که پس از درگذشت پدر، به فرمان مظفرالدین شاه به بهار رسید.
در سال ۱۲۸۵ که مشروطیت در کشور ایران مستقر شد به صف مشروطه‌طلبان خراسان پیوست. اولین آثار ادبی-سیاسی او در روزنامه خراسان بدون امضاء به چاپ می‌رسید که مشهورترین آن‌ها مستزادی خطاب به محمدعلی شاه است.
در ۱۲۸۹ روزنامه نوبهار را که ناشر افکار حزب دموکرات بود، منتشر ساخت. این روزنامه پس از چندی به دلیل مخالفت با حضور قوای روسیه در ایران و مخاصمه با سیاست آن دولت، به امر کنسول روس تعطیل شد. او بلافاصله روزنامه تازه بهار را تأسیس کرد که مدتی بعد به دستور وثوق الدوله تعطیل شد.
در سال ۱۲۹۳ به نمایندگی مجلس سوم شورای ملی انتخاب شد. یک سال بعد دوره سوم نوبهار را در تهران منتشر کرد و در ۱۲۹۵ انجمن ادبی دانشکده و نیز مجله دانشکده را بنیان گذاشت.
علاوه بر محمدتقی بهار عده‌ای از اهل قلم مانند عباس اقبال آشتیانی، غلامرضا رشید یاسمی، سعید نفیسی و تیمورتاش با این مجله همکاری داشتند.
کودتای ۱۲۹۹ بهار را برای سه ماه خانه‌نشین کرد و در همین مدت، یکی از به یادماندنی‌ترین قصیده‌های خود، هیجان روح، را سرود.
چندی بعد که زندانیان رژیم کودتا آزاد شدند و قوام‌السلطنه نخست‌وزیر شد، بهار به نمایندگی مجلس چهارم انتخاب شد. از این دوره با سیدحسن مدرس رهبر فراکسیون اقلیت همراهی می‌کرد. بهار در این دوره نزد هرتسفلد زبان پهلوی می‌آموخت.
زندگینامه ملک الشعرای بهار
او با دیگر شاعران روشنفکر عصر مشروطه به خصوص میرزاده عشقی دوستی داشت.
در پایان دوره ششم مجلس، با استقرار سلطنت رضاشاه، دیگر زمینه‌ای برای فعالیت سیاسی بهار وجود نداشت و او از سیاست کناره گرفت. وی پیش از آن در تیرماه ۱۳۰۵ به عضویت شورای عالی معارف منصوب شده بود که این سمت را تا ۱۳۲۲ حفظ کرد.
در ۱۳۰۸ به اتهام مخالفت‌های پنهان با رضاشاه، برای چند ماه به زندان افتاد و سپس در سال ۱۳۱۲ برای یک سال به اصفهان تبعید شد. در سال ۱۳۱۳ با وساطت محمدعلی فروغی برای شرکت در جشن‌های هزاره فردوسی به تهران فراخوانده شد.
از ۱۳۰۷ پس از پایان مجلس ششم و کناره‌گیری از مجلس بار دیگر به مطالعه متون و تتبع و تحقیق ادبی و زبانی پرداخت.
در ۱۳۱۱ به تصحیح متونی چون مجمل‌التواریخ و القصص، تاریخ بلعمی و منتخب جوامع‌الحکایات عوفی پرداخت. دستاورد ادبی و علمی او در این دوره، تصحیح متون، ترجمه آثاری از پهلوی به فارسی، تألیف سبک‌شناسی و نگارش احوال فردوسی بر مبنای شاهنامه بود.
سبک‌شناسی یا تاریخ تطور نثر فارسی ممتازترین اثر تحقیقی اوست.
در ۱۳۱۶ تدریس در دوره دکتری ادبیات فارسی را به عهده گرفت.
بهار علاوه بر سرودن شعر در تصنیف و ترانه نیز دستی توانا داشت. از تصنیف‌ها و ترانه‌های سروده بهار می‌توان «مرغ سحر»، «بهار دلکش»، «باد صبا بر گل گذر کن» و «ز من نگارم» را نام برد.
در ۱۳۲۶ به عنوان نماینده تهران در مجلس پانزدهم انتخاب شد، اما بر اثر بیماری چندان فرصت حضور در مجلس را نیافت و برای معالجه بیماری سل به لزن سوییس رفت.
بهار قصیده به‌یاد وطن معروف به «لِزَنیه» را در همین شهر سرود. اما مضیقه شدید مالی باعث شد که در ۱۳۲۸ با نیمه‌کاره رها کردن معالجه راهی ایران شود.
محمدتقی بهار نهایتا در سال ۱۳۳۰، در تهران درگذشت و در آرامگاه ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
زندگینامه ملک الشعرای بهار
زندگینامه ملک الشعرای بهار
* ملک الشعرای بهار بارورترین استعداد شعر کلاسیک در روزگار ماست. بهار، یکی از پر فروغ ترین شعله های قصیده سرایی در طول تاریخ ادبیات ماست.
محمدرضا شفیعی کدکنی/ با چراغ و آینه
امیدواریم از این مطلب که به زندگینامه ملک الشعرای بهار پرداختیم، لذت برده باشید…
مجله اینترنتی تحلیلک
