شعر روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است شاطر عباس صبوحی به همراه معنی و عکس نوشته
شاطر عباس صبوحی که نویسندگان احوالش ولادت وی را به سال ۱۲۷۵ و درگذشتش را به سال ۱۳۱۵ هجری قمری دانسته اند، شاعری است از مردمان کوچه و بازار و محبوب و معروف مردمان کوچه و بازار.
ظاهرا معروفیت او بیشتر بدان سبب است که چنانکه گفته اند از خواندن و نوشتن بی بهره بوده و با این حال طبعی موزون داشته و اشعاری عاشقانه می سروده است.
در ادامه یکی از معروف ترین شعرهای او یعنی شعر روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است را با هم می خوانیم.
شعر روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
آری! افطار رطب در رمضان مستحب است
روز ماه رمضان زلف میفشان که فقیه
بخورد روزه خود را به گمانش که شب است
این عجب! نقطه خال تو به بالای لب است
یا رب! این نقطهٔ لب را که به بالا بنهاد؟
نقطه هر جا غلط افتاد، مکیدن ادب است
شحنه (۱) اندر عقب است و من از آن می‌ترسم
که لب لعل تو آلوده به ماء العنب (۲) است
پسر مریم اگر نیست چه باک است ز مرگ
که دمادم لب من بر لب بنت العنب (۳) است
منعم از عشق کند زاهد و آگه نبود
شهرت عشق من از ملک عجم تا عرب است
گفتمش ای بت من بوسه بده جان بستان
گفت رو کاین سخن تو نه بشرط ادب است
عشق آنست که از روی حقیقت باشد
هر که را عشق مجازیست حمال الحطب (۴) است
گر صبوحی به وصال رخ جانان جان داد
سودن (۵) چهره به خاک سر کویش سبب است
معنی لغات شعر روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
۱. نگهبان شهر / مردی که او را پادشاه برای ضبط کارها و سیاست مردم در شهر نصب کند.
۲. آب انگور / شراب
۳. شراب / دختر رز / می
۴. کشنده هیزم / لقب زن ابولهب / کنایه از سخن و کار پوچ و بی اساس
۵. ساییدن / لمس کردن
عکس نوشته شعر روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
عکس نوشته شعر روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
درباره شاطر عباس صبوحی
«شاطر عباس صبوحی که نویسندگان احوالش ولادت وی را به سال ۱۲۷۵ و درگذشتش را به سال ۱۳۱۵ هجری قمری دانسته اند، شاعری است از مردمان کوچه و بازار و محبوب و معروف مردمان کوچه و بازار.
ظاهرا معروفیت او بیشتر بدان سبب است که چنانکه گفته اند از خواندن و نوشتن بی بهره بوده و با این حال طبعی موزون داشته و اشعاری عاشقانه می سروده است.
نام پدر او را کربلایی محمدعلی و نام جدش را مشهدی مراد نوشته اند و زادگاهش را شهر قم و اقامتگاهش را شهر تهران دانسته اند و حرفه اش چنانکه از لفظ «شاطر» پیداست، نان پزی و نانوایی بوده است.
به سال ۱۳۰۶ خورشیدی دو تن از کتابفروشان بازار تهران با طبع جزواتی چند، به نشر اشعاری به نام وی اقدام کردند. پس از آن مرحوم وحید دستگردی مدیر مجله ارمغان در طی مقاله ای آگاهی داد که بخشی از این اشعار را در جنگی که از روزگار صفویه به جای مانده دیده است و مرحوم فصیح الزمان شیرازی متخلص به رضوانی از شاعران متاخر یادآور گردید که غزلی چند از آثار خود را در دیوان شاطر عباس یافته است.
استقبال مردم از اشعاری که به هر حال با نام شاطر عباس صبوحی عرضه شده بود، ظاهرا موجب گردید که برخی از دیگر کسان نیز به نشر مجموعه اشعاری به نام وی دست بیازند و به سبب ناآگاهی یا طمع، آثاری از گویندگان دیگر را که حتی پاره ای از آنها تخلص گوینده را نیز در برنداشت به نام شاطر عباس انتشار دهند.»
منبع: دیوان شاطر عباس صبوحی / به کوشش احمد کرمی / انتشارات منوچهری
بیشتر بخوانید:
مجله اینترنتی تحلیلک
