روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲ به همراه پیام تبریک های جدید
همراهان ارجمند و عزیز مجله اینترنتی تحلیلک، در این مطلب تاریخ دقیق روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲ را به همراه پیام تبریک های جدید برای شما آورده ایم. امیدواریم از مطالعه این مطلب لذت ببرید…
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
روز شعر و ادب فارسی و بزرگداشت شهریار ۲۷ شهریور است.
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲ مصادف با دوشنبه ۲۷ شهریور ۱۴۰۲، ۳ ربیع الاول ۱۴۴۵ و ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۳ است.
روز بیست و هفتم شهریور ماه، سالروز درگذشت شهریار، شاعر ایرانی، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز ملی شعر و ادب پارسی نامیده شده است.
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
در فرهنگ ما، زندگی با شعر آغاز و با شعر بدرقه می شود. کودک در گاهواره لالایی می شنود و از همان آغاز به شعر اُنس می گیرد و پس از مرگ نیز، آرایه مزارش، شعری است که برایش می سرایند و چه بسا خود پیش از مرگ برای خویش شعری می سُراید. این آمیختگی ما با شعر و تأثیری که شعر بر فرهنگ و روحیات و رفتار ما می گذارد، ضرورت پرداختن به آن و ضرورت پاسداری از حریم این عنصر اعجاز آفرین را بیشتر روشن می سازد.
زبان و ادبیات فارسی به عنوان دومین زبان جهان اسلام و زبان حوزه فرهنگ و تمدن ایرانی، با هزاران آثار گران سنگ در زمینه های مختلف ادبی، عرفانی، فلسفی، کلامی، تاریخی، هنری و مذهبی همواره مورد توجه و اعتقاد ایرانیان و مردمان سرزمین های دور و نزدیک بوده است. علیرغم حوادث و رویدادهای پر تب و تاب و گاه ناخوشایند، باز هم این زبان شیرین و دلنشین در دورترین نقاط جهان امروزه حضور و نفوذ دارد.
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
پیام تبریک روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
عاشقی درد است و درمان نیز هم
مشکل است این عشق و آسان نیز هم
جان فدا باید به این دلدادگی
دل که دادی می رود جان نیز هم…
روز شعر و ادب فارسی بر همه شاعران و ترانه سرایان، شعر دوستان و عاشقان شعر و ترانه مبارک
****
روز زبان و ادب فارسی یادآور میراث گران‌بهای تاریخ و نیاکان ماست.
در این روز و در تمامی روزهای سال، شعر و ادب فارسی را ارج می‌نهیم که از عوامل اصلی وحدت ملّی اقوام ایرانی،
با زبان‌های مختلف
و سبب‌ساز همدلی و هم‌زبانی ما با پارسی‌گویان آن سوی مرزهاست.
****
شهریار،
شعر را هنرمندانه به خدمت گرفته بود تا مذهب،
ملت و میهن خود را به جهانیان معرفی کند
روز شعر و ادب فارسی گرامی باد
***
نقش مزار من کنید این دو سخن که شهریار
با غم عشق زاده و با غم عشق داده جان
۲۷ شهریور روز شعر و ادب پارسی و روز بزرگداشت استاد شهریار مبارک
*****
دود آهم شد اشک غمم ای چشم و چراغ
شمع عشقی که به امید تو روشن کردم
*****
ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
تو بمان و دگران وای به حال دگران
بزرگداشت شهریار گرامی باد
****
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
امروز، روز شعر و ادب فارسی است؛ این را البته در تقویم نوشته اند. در بیرون از تقویم هم مثلا در رادیو یا روزنامه‌ها ممکن است جمله‌ای با این مضمون به گوش یا چشمتان بخورد که: «روز شعر و ادبیات فارسی گرامی باد» یا «روز بزرگداشت شهریار گرامی باد» و یا جملاتی نزدیک به همین مضامین که سعی دارد بر اهمیت زبان و ادبیات ما تأکید کند.
این شعر و ادبیاتی که از آن سخن می‌گوییم و به تعبیر درست‌تر: با آن سخن می‌گوییم دو کلمه‌ی بی‌روح و بی‌جان و منجمد نیستند. بیشتر به عبارتی توصیفی می‌مانند که تقریبا همه خزانه‌ی فرهنگی_تمدنی ما را وصف می‌کنند و نشان می‌دهند سهم ما در ساختن تاریخ خودمان و البته تاریخ جهان چقدر بوده است.
این‌ها که در بالا آمد هم البته دیگر بدیهی است. دیگر همه می‌دانند زبان و ادبیات فارسی چگونه در همه‌ی تاریخ، جامعه ایران را احاطه کرده است، همه متوجه‌اند جایگاه سعدی و مولانا و خیام و بیدل در سپهر انسانیت و اخلاق چه میزان رفیع است و در تاریخ ادبیات جهان چه اهمیتی دارند.
اما انگار همین بدیهی بودن اهمیت ادبیات، آن را در نظر ما بی‌اهمیت ساخته است. بی‌اهمیت بودن البته به این معنا نیست که این شاعران و این تاریخ طولانی و درخشان ادبیات ما درفش هویتی ما نیست، بلکه به این معناست که نقش ادبیات و متون ادبی در جامعه‌ی ما صرفا محدود به «نام‌های مانده در ویترین» شده است.
ما جز آن که حافظ را بستاییم و _اگر حوصله‌اش را داشته باشیم_ تفألی به دیوان او بزنیم، دیگر چه کرده‌ایم؟ چقدر در روزمره‌مان به دیوان حافظ رجوع می‌کنیم؟ و البته حافظ فقط یک نمونه است از صدها نمونه‌ی موجود.
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
احتمالا در پاسخ به این پرسش‌ها بتوان گفت که دیوان حافظ دشواری‌هایی دارد که برای همه قابل فهم نیست و کلمه‌های قلمبه سلبمه‌ای دارد که جز اهل فهم درکش نمی‌کنند. قبول! اما اهل فن چرا به ساده‌سازی این دشواری‌ها نمی‌پردازند؟
از سوی دیگر رسانه‌ی ملی ما که فراگیرترین و بزرگ‌ترین رسانه‌ی ماست چگونه است که نسبت به تهیه‌ی آثار نمایشی درباره‌ی زندگی شاعران و مفاخر ادبی این چنین بی‌تفاوت است؟
مضحک نیست که ما درباره‌ی سعدی با این جایگاه بدیهی در تاریخ ادبیات ایران و جهان هیچ فیلم یا سریالی نداریم؟ مگر اطلاعات ما از زندگی شیخ اجل کم است؟
دانشجویان ادبیات ما که قاعدتا باید همواره با این متون درگیر باشند در معاشرت‌های روزمره‌ی خود در حوزه‌های عمومی چقدر از این متون استفاده می‌کنند تا عملکرد ضعیف رسانه‌های جمعی را در ارتباطات فردی جبران کنند؟
واقعیت این است که متون مهم کلاسیک ما فقط در حد نام‌های بزرگ اما بی‌روح و کارکرد باقی مانده اند و در هاله‌های اسطوره‌ای قرار گرفته‌اند. ادبیات هرچند مهم‌ترین مؤلفه‌ی هویتی ماست اما در زندگی روزمره‌ی ما هیچ نقشی ایفا نمی‌کند. ابعاد اخلاقی و انسانی و اجتماعی این متون مطلقا فراموش شده اند.
این گزاره‌ها کماکان بدیهی است و تکراری است اما مسئله‌ای نیست، مگر روز شعر و ادب پارسی هر سال در تقویم تکرار نمی‌شود؟
روز شعر و ادب فارسی ۱۴۰۲
بیشتر بخوانید:
مجله اینترنتی تحلیلک
