درباره سگ سرابی و تاریخچه این نژاد
درباره سگ سرابی
وقتی صحبت از سگ‌های بزرگ و با ابهت می‌شود، سگ سرابی جزو اولین نژادهایی است که در ذهن همه نقش می‌بندد. نژاد سگ سرابی یکی از پرطرفدارترین نژادها برای نگهبانی و تربیت گارد است.
از عمده‌ترین دلایل برتری و محبوبیت این سگ در ایران، قدرت و جسارت آن است.
سگ سرابی با اینکه جزو برترین سگ های نگهبان است ولی به خاطر بی لطفی‌هایی که در مورد این نژاد صورت گرفته است، سگ های سرابی بسیار کم شده‌اند. حتی در شهر سراب که زادگاه اصلی این سگ است، سگ سرابی اصیل، نسبت به گذشته بسیار کم‌تر شده‌است.
سر بزرگ، پنجه های قدرتمند، پاهای قوی و فک بزرگی که این سگ دارد، باعث شده این نژاد به یکی از خطرناک ترین نژادهای سگ در ایران تبدیل شود.
آوازه این نژاد سگ ایرانی باعث شده سگ سرابی در کشورهایی مثل آمریکا و انگلیس نیز یافت شود.
ظاهر و تیپ سگ سرابی شباهت بسیار زیادی به سگ کنگال (یک نژاد سگ بزرگ از کشور ترکیه، سیواس) دارد. دلیل این شباهت به علت نزدیکی منطقه سراب به سیواس ترکیه است. هر دو نوع نژاد، یک نوع سگ کوهستانی هستند. این مسئله باعث شده که خیلی از افراد تازه‌کار نتوانند تفاوت بین این سگ ها را تشخیص دهند.
بیشتر بخوانید: معرفی انواع نژاد سگ
تاریخچه نژاد سگ سرابی
درباره تاریخچه سگ سرابی (پرشین ماستیف)، اطلاعات دقیق و قابل اعتمادی وجود ندارد که نشان دهد ریشه این نژاد دقیقا از کجاست. اما براساس کتیبه‌های باستانی و از نقل قول‌هایی که دهان به دهان چرخیده، این سگ از زمان هخامنشیان نزد ایرانیان محبوب بوده است.
شاید برایتان جالب باشد که بدانید، نشانه‌هایی از این نژاد سگ، در کتیبه‌های تخت جمشید وجود دارد که ارزشمندی نژاد سگ سرابی و جنگجو بودن او را نشان می‌دهد.
این نژاد سگ در زمان‌های قدیم و قبل از اسلام، طبق شواهدی از آثار به جا مانده از حکاکی‌ها و کتیبه‌ها، در مناطق باستانی آذربایجان و سراب مشاهده شده است که در آن دوران در ارتش از سگ های غول‌پیکری شبیه به سگ‌های امروزی سراب، استفاده می‌کردند.
در آن زمان برای حفظ آمادگی این سگ های مبارز، در زمان صلح، مسابقاتی را ترتیب می‌دادند که شامل مبارزه سگ با انسان بود و شخصی لباس ارتش دشمن را به تن کرده و با سگ مبارزه می‌کرد.
امروزه گفته می‌شود اصالت نژاد این سگ در اردبیل و شهرستان سراب است و همین موضوع موجب شده است تا اسم آن را به نام نژاد سگ سرابی بشناسیم.
نژاد سگ سرابی از زمان آشوریان در ایران و برای چوپانی به همراه گله در کوهستان‌ها زندگی می‌کرده است. در آن زمان، سگ سراب را برای مقابله با دزد، شکار خرس و کشتن گرگ به کار می‌گرفتند و سگ سرابی یک نگهبان قوی محسوب می‌شد.
سگ های سراب تا ۱۰۰ سال گذشته بیشتر در چند روستا و شهر سراب مرکزیت بیشتری داشتند:
شهر سراب، روستای اسب فروشان، روستای هیریز، روستای اوغان
در این ۴ مکان حدود ۹۵% از سگ‌های بزرگ و قهرمان وجود داشته که حدود ۶۰% این سگ‌ها متعلق به دو روستای هیریز و اسب فروشان بود.
متاسفانه در زمان حال، به دلیل بی توجهی و نبود امکانات و وجود مشکلات اجتماعی، سگ سرابی اصیل در هیریز تقریبا منقرض شده و در اسب فروشان هم آن‌طور که باید وجود ندارد.
اما خوشبختانه هنوز سگ‌های سراب در اکثر روستاهای سراب به نسبت یافت می‌شود و در استان آذربایجان غربی و شرقی، شمال ایران و تهران نیز پراکنده شده‌اند.
مورد دیگری که در تاریخچه سگ های سرابی نمایان است، این است که نگهداران و پرورش دهندگان در گذشته درباره نژاد سگ سرابی، دست به کارهای اشتباهی زده‌اند و برای اینکه سگ های قدرتمندتر و خشن‌تری تولید کنند، به ترکیب بی رویه این نژاد با نژادهای دیگر پرداخته‌اند و این اتفاق باعث شده هم نژاد اصیل سگ سرابی بسیار کاهش یابد و هم سگ های ترکیبی دیگر قدرت یک سگ سرابی اصیل را نداشته باشند.
در مطالب بعد نیز به خصوصیات ظاهری و رفتاری این نژاد می پردازیم.
مجله اینترنتی تحلیلک
