داستان تقدیر چنین بود که من بی تو بمانم از شیوانا … در دهکده، زنی جوان زندگی می کرد که همسرش را تازه از دست داده بود و سه فرزند کوچک داشت. زن جوان بسیار بی قرار بود و در سوگ از دست دادن همسرش بیتابی می کرد.

کلام نیما نغز و شنیدنی است و گلچین از باغ اشعارش آسان نیست؛ با این وصف یکی از زیباترین و دلنشین ترین اشعار او را با هم زمزمه می کنیم…

تو را من چشم در راهم شباهنگام

که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی

و زان دلخستگانت راست اندوهی فراهم

در شبستان شعر کلاسیک همراه با شاعر ترانه های ناب خیام نیشابوری … این قافله عمر عجب می گذرد/ برخیز دمی که با طرب می گذرد/ ساقی غم فردای حریفان چه خوری/ پیش آر پیاله را که شب می گذرد

شیوانا و داستان تو لطف می کنی و دیگران وظیفه می پندارند … یکی از شاگردان مدرسه شیوانا هر روز صبح زود از خواب بیدار می شد و قبل از اینکه بقیه دوستانش بیدار شوند، حیاط و آشپزخانه مدرسه را نظافت می کرد و تمام زباله ها را بیرون می برد.

فردوسی یکی از مفاخر نام آور ملت ایران و مردی وطن پرست است که عشق به ایران و ایرانی به گونه ای در وجودش جاری بوده که بر آن شده تاریخ میهن خود و افتخارات گذشته آن را که در معرض خطر نیستی و فراموشی بوده احیا کند.

شیوانا با کاروانی به شهری دیگر سفر می کرد، در کاروان افراد متفاوتی بودند که هر کدام خصوصیات اخلاقی خاصی داشتند. یکی پیرمردی بود که هوش و حواس درستی نداشت و دیگری مردی که میمون فروش بود و میمون ها را تربیت می کرد و برای فروش به شهرهای مختلف می برد.

اقبال لاهوری در شهر سیالکوت پاکستان در یک خانواده متدین به دنیا آمد. وی از آغاز جوانی شعر می گفت و در مجالس شعر شرکت می کرد. مولانا در حیات فکری و روحی اقبال، تاثیر بسزایی داشته و راهبر وی در سیر عروج روحانی بوده است.

پدربزرگ من مردی ثروتمند و اشراف زاده است، پدرم به خاطر حفظ اعتبار او مجبور است مطابق خواسته های او زندگی کند. مادرم را هرگز ندیده ام، چون بعد از به دنیا آوردن ِمن فوت کرده و می گویند در آن سوی کوهستان در شهری دوردست و در خانواده ای ثروتمند زندگی می کرده است.

حسّ و حال همه‌ی ثانیـه ها ریخت به هم / شوق یک رابطه با حاشیه ها ریخت به هم / گفته بودم به کسی عشق نخواهم ورزید / آمدی و همـه‌ی فرضیه ها ریخت به هم…

شیوانا هر ازگاهی شاگردانش را به خارج شهر می برد و چند هفته ای در آنجا می ماندند و خود را به دل طبیعت می سپردند، آنها در این مدت یک زندگی طبیعی را با دست خالی از نو شروع می کردند و برای خودشان پناهگاه می ساختند و با امکانات کم، زندگی متفاوتی را تجربه می کردند.