ساقی سلیمانی منتقد سینما، تئاتر و ادبیات در نوشته ای به مستند «مرا ببوس» پرداخته است. این منتقد سینما در این نوشته‌ی خود که در اختیار مجله اینترنتی تحلیلک قرار داده، آورده است:
مرا ببوس، اکسیر جاودانگی گلنراقی
صدها شنیده و یک مستند کوتاه
«مراببوس، نام این ترانه با نام حسن گلنراقی پیوندی جاودانه دارد و کمتر کسی پیدا می شود که نام این دو را نشنیده باشد و یا این ترانه را از بر نباشد. همین قدرت تاثیر این اثر در توده‌ی مردم از خواص و عوام، باعث شد حقایق و شایعات درباره این شعر و صدا سینه به سینه نقل شود، اینگونه نبود که مثل حالا اینترنت اطلاعاتی درباره هر اثری (حتی مختصر) داشته باشد و با فاصله دست تا کیبورد بتوان حداقل اطلاعاتی را سنجید و صحت آنها را پژوهش کرد. حتی در همین زمان هم گاهی قدرت شایعات حرفه ای بر واقعیت ها در همان فضای اینترنت یکه تازی می کند. در این میان تا به امروز صحبت پیرامون مرا ببوس در حد شنیده ها باقی ماند تا اینکه مستند سازی تصمیم گرفت درباره‌ی مراببوس مستندی بسازد که در سایت هاشور در حال اکران است، این ترانه به قدری در میان ایرانیان اهمیت داشته که در همین مدت تیزر این مستند بسیار دست به دست شده و در فضای مجازی تقریبا اکثر اهالی هنر و موسیقی و سینما با آن برخورد داشته اند.
درباره مرا ببوس و نام شاعر و آهنگ ساز و هر آنچه از این دست، می توان به راحتی مطالب مختلفی را خواند که دیگر اثبات شده اند، پس به شیوه های این مستند می پردازم.
علیرضا خالق وردی مرا ببوس را سوژه‌ی مستند خویش قرار داد. مستندی کوتاه که سوژه ای بسیار وسوسه کننده برای دیدن دارد. سوژه ای که سالها بیش از پنجاه سال سوژه‌ی بحث های عاشقانه پیرامون اثر بود. مهم ترین جمله ها درباره‌ی این ترانه این بود که خواننده اش با همین یک ترانه معروف شد و دیگر کسی از او اثری به یاد ندارد و اینکه شاعرش مثلا کشته شده و شب قبل از اعدامش این را سروده و این دو نکته خودش کافی بود تا مدتها بتوان درباره این سوژه بحث کرد. درباره صحت تمام شایعاتی که شنیده ایم می توان به پاسخ هایی در این اثر رسید.
ارزش و اهمیت این اثر بدون شک در معدود مصاحبه ها و جمع آوری و نوع تدوین تصاویر آرشیوی و خصوصی از گلنراقی و انتخاب خود سوژه است و مانور بر روی شایعات و واقعیات … اما فیلم در رده‌ی مستندهای موسیقی یا پرتره هایی که از جذابیت های موشن گرافی و بازسازی های این چنینی بهره می برند، قرار نمی گیرد و این البته نقص آن نیست که نوعی برخورد سلیقه ای است. اما در مصاحبه ها امکان های بیشتری به واسطه‌ی تکیه بر همان تصاویر آرشیوی ارائه شده می توان در نظر گرفت، به عنوان مثال مصاحبه با ایرج و انوشیروان روحانی که بارها در تصاویر همراهی آنها با گلنراقی دیده شده بود می توانست از جذابیت های دو چندان این فیلم باشد و یا حتی فراتر از این از بتهوون و خاطرات پخش این صفحه بسیار می شد حرف زد و مصاحبه گرفت…
اما در این بخش و پژوهش اثر لاغر است و شاید اگر اثر را بازسازی کنیم و سناریوی مشخصی برایش نوشته شود با همین داده های فعلی که صد البته بسیار جذاب و قابل تامل هستند، بتوان با اثر کامل تری روبرو شد.
به زعم بنده دو سال برای بازگو کردن دلیل پنجاه سال ماندگاری یک اثر و صاحب اثر آن کافی نیست و همچنان که معتقدم این اثر را حتما باید دید و لذت برد، همان اندازه معتقدم این اثر باید تیم پژوهش کامل تری می داشت، شامل افرادی در حوزه پژوهش موسیقی و در این بخش کم کاری شده و فیلم جای کار بسیار دارد، مثل بنای قدیمی است که کشف شده اما فقط وقف شده، بازسازی نشده و با یک مرمت ساده اما با دقت می توان آن را جاودانه کرد. اثر یک آرشیو مهم است اما سبک مواجهه‌ی صاحب اثر با آرشیو سبک ساده ای است که می تواند بازنگری و بازسازی شود. خالق وردی خود در مصاحبه ای اشاره کرد که هنوز فکر می کند حرف بسیار مانده و حقیقت آشکار نشده. شاید به همین تشکیک رای با خود رسیده باشد که بیشتر می خواهد در این باره بداند یا بسازد.»
ساقی سلیمانی
منتقد سینما تئاتر و ادبیات
بیشتر بخوانید
یک لوکیشن ساده / نقد و بررسی فیلم کوتاه «یک آرایش ساده»
قهرمان از هر جهت / نقد و بررسی مستند «قهرمان»
بیمه آری؟ بیمه نه؟ / نقد و بررسی مستند «زیر این چتر باران می بارد»
آنچه می دانیم و آنچه نمی دانیم /نقد و بررسی مستند «بر کرانه های کاسپین»
نقد و بررسی مستند «فریاد بلوط»
وقتی «هنوز» همه خوابیم / به بهانه زادروز بهرام بیضایی
انجمن سینمای جوانان بیش از نیم قرن /با مرور کارنامه فعالیت مجید برزگر با انجمن
مجله اینترنتی تحلیلک
